ลงมือกันเลย……..ดีไหม…?

            นักเรียนทะเลาะวิวาทกันอีกแล้ว          นักเรียนใช้ความรุนแรงกันอีกแล้ว 

            นักเรียนมั่วสุมกันอีกแล้ว                     นักเรียน……………………….ฯลฯ อีกแล้ว

            ข่าวต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่ตามสื่อมวลชน  ที่กระทบใจครูและผู้ปกครองที่สุดน่าจะเป็นข่าวเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เลว  เหลวแหลก ของเด็กและเยาวชนในขณะนี้

                หน่วยงานที่รับผิดชอบต่างออกมาแสดงความคิดเห็นกันอย่างหลากหลาย  ด้วยท่าทีที่เป็นห่วงฟังไปฟังมาก็หาสาเหตุที่แท้จริงไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร  บ้างก็ว่า เป็นเพราะผู้ปกครองไม่เอาใจใส่ดูแลเด็ก  บ้างก็ว่า เป็นเพราะโรงเรียนไม่เข้มงวดกวดขัน  บางองค์กรโทษสื่อมวลชนและบางคนก็ยกความผิดทั้งหมดให้สังคม….เพราะสังคม เถียงไม่ได้…….หรือไม่ก็สรุปว่า……เด็กมันเลวเอง……

                ผู้เขียนเป็นครูสอนเด็กมัธยมศึกษาตอนปลายมาแล้ว ๒๔ ปี  สิบปีแรกสอนที่กรุงเทพมหานคร และสิบสี่ปีหลังสอนที่บ้านเกิดของตนเองคือที่นี่….ที่อ่างทอง….

                ยี่สิบสี่ปีที่เป็นครูกับอีกสิบแปดปี (ไม่นับห้าขวบแรก)ที่เป็นวัยศึกษาเล่าเรียนจนจบการศึกษา มองย้อนหลังไปก็พบปัญหาเหล่านี้ ซ้ำแล้วซ้ำอีกนับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ลักษณะของปัญหาแทบจะไม่แตกต่างกันเลย ไม่ว่าจะเป็นปัญหายาเสพติด  ปัญหาชู้สาว  อาชญากรรม  ลักเล็กขโมยน้อย หรือการทะเลาะวิวาท  พื้นฐานของปัญหาเหมือนเดิม  การแก้ปัญหาโทษกันไปโทษกันมาเหมือนเดิมและก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นเหมือนเดิม

                มองเห็นการกล่าวหาสาเหตุกันจากสื่อมวลชน  มองเห็นการแสดงท่าทีว่าห่วงใยเยาวชนของผู้ใหญ่ใจดีทั้งหลายแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับหนังเรื่องเดิมที่เปลี่ยนคนแสดงนำก็เท่านั้น

                ในมุมนี้  ผู้เขียนเห็นว่า เราอย่ามัวทำท่าว่าห่วงเด็กเหลือเกินกันดีกว่า  อย่าเสียเวลาหาข้อมูล  หาสาเหตุหรือทำวิจัยอะไรเลย  ลงมือทำกันเลยดีไหม ?  ทำเท่าที่มือเราเอื้อมถึง  ตามกำลังของเรานี่แหละ พ่อแม่มีลูกกี่คน ดูแลให้ดี  ครูสอนเด็กกี่คน ดูแลให้ดี ถ้าเด็กในมือมากไป ก็ดูแลเท่าที่ดูแลได้ อย่างน้อยก็ตอบโจทย์สังคมให้ได้ว่า วันนี้ เราทำให้เด็กดีขึ้นได้แล้วกี่คน  ตั้งเป้าไว้เลย วันละหนึ่งคน  ให้มันรู้ไปสิว่าเราจะลดความชั่วในตัวเด็กลงไม่ได้

                ทั้งพ่อแม่และครู-อาจารย์ เป็นจำเลยของสังคมอยู่แล้ว  เด็กเลว ก็ตำหนิพ่อแม่  นักเรียนเลวก็ตำหนิโรงเรียน  ทั้งๆ ที่ ทั้งพ่อแม่และคุณครูที่มีสัญชาติญาณของความเป็นบุพการีหรือปูชนียบุคคลก็ทำงานกันหนักหนาสาหัสเหลือเกินแล้ว

                ทำอย่างไรได้ เราทำงานเกี่ยวกับเด็กๆ เมื่อเด็กๆ ทำผิด ก็ย่อมต้องรับผลกระทบไปเป็นธรรมดา ดังนั้น เราจึงควรตั้งหน้าตั้งตาทำงานไปตามหน้าที่คิดว่าทำบุญก็แล้วกัน ส่วนพวกที่ทำบาปกับเด็กอยู่ทุกวัน ได้แก่

นายทุนที่ส่งเสริมอบายมุขทุกประเภท 

รายการวิทยุ-โทรทัศน์ที่มอมเมาเยาวชน       

สื่อลามกทุกรูปแบบ

                พ่อแม่ที่เลี้ยงลูกแบบปล่อยปละละเลยหรือโอ๋ลูกจนกลายเป็นคนมีปัญหาในสังคม

                ครู-อาจารย์ที่ใช้เวลาราชการทำประโยชน์ส่วนตนหรือเห็นงานอื่นสำคัญกว่าการดูแลเยาวชน

                ผู้บริหารที่ให้ความสำคัญกับงานอื่น ๆ มากกว่าการหล่อหลอม ปลุกปั้นเยาวชนด้วยความจริงใจ

          บุคลากรทั้งหน่วยงานของรัฐและเอกชนที่ส่งเสริมให้มีการกระทำผิดอันส่งผลกระทบต่อเยาวชน

                บุคคลเหล่านี้ ล้วนเป็นพวกที่ทำบาปกับเยาวชนทั้งสิ้น….เราคงต้องปล่อย….ปล่อยเขาไป….รอจนกว่า…มโนธรรมจะลงโทษพวกเขาซึ่งก็นับว่ายากนัก…นอกจากปล่อยเขา….ปล่อยเขา….รอกฎแห่งกรรม…ที่เขาทำไว้กับเด็ก ๆ ก็แล้วกัน น้ำหนักของกรรมขึ้นอยู่กับจำนวนเด็กที่เขาทำให้เสียหาย

                พ่อแม่ มีลูก สองคน เลี้ยงลูกไม่ดี  ถือว่ามีกรรมอยู่สองรอย ถ้าลูกไม่สร้างรอยกรรมต่อก็ถือว่ามีเท่านี้ แต่ถ้าลูกสร้างรอยกรรมให้ยาวขึ้นรอยกรรมของพ่อแม่ก็จะเพิ่มขึ้นตามแรงกรรมที่ลูกเป็นผู้ก่อ เพราะการเลี้ยงลูกไม่ดีเป็นภัยต่อผู้อื่น

                ครู-อาจารย์ ละเลยเด็กกี่คน รอยกรรมก็เท่ากับจำนวนเด็กที่ละเลยส่วนผลกรรมจะเป็นเช่นไรก็ขึ้นอยู่กับวิบากกรรมทีทำไว้กับเด็ก ๆ

                ผู้บริหารรับผิดชอบเด็ก ๆ ทั้งโรงเรียน ถ้าบริหารจัดการเกี่ยวกับเด็กผิดพลาด  รอยกรรมนั้นก็คงยาวเทียบเท่ากับจำนวนชีวิตของเด็ก ๆ ที่ถูกละเลยในความรับผิดชอบของผู้บริหารนั้น ๆ

                บุคลากรทุกองค์กรที่ทำร้ายเด็ก ๆ ล้วนมีกฎแห่งกรรมคอยอยู่  จะช้าหรือเร็วไม่ต้องรอลุ้น กรรมใครกรรมมัน  หนักเบาไม่เท่ากัน  เมื่อวันแห่งกรรมมาถึง ทุกคนก็หนีไม่พ้น กฎแห่งกรรม แน่นอน….

ลองนำจำนวนเด็กที่ท่านมีส่วนทำให้เสียหายโดยประมาณ คูณจำนวนปีที่ท่านทำงานเกี่ยวกับเด็กดู

แล้วจะเห็นเส้นทางแห่งกรรมที่ท่านทำไว้และจะต้องรับในอนาคตทั้งชาตินี้และชาติหน้า….สาธุ

โดย นางระพีร์ ปิยจันทร์
ที่มา:

สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมายค่ะ 😀